Uzależnienie od hazardu – objawy, etapy, leczenie
Większość graczy zdaje sobie sprawę, że hazard może silnie uzależniać, ale mało który przyznaje, że ten problem może dotyczyć także jego. Jakie osoby są szczególnie narażone na ryzyko nałogowego grania? Po czym poznać, że ktoś z naszego otoczenia albo my sami zaczynamy grać w niekontrolowany sposób? Jak przebiega uzależnienie od hazardu i jak można z niego wyjść? Czy każda gra hazardowa uzależnia w takim samym stopniu, a może niektóre gry są w pełni bezpieczne? Podajemy rzetelne odpowiedzi na te i inne trudne pytania.
Uzależnienie od hazardu – sytuacja w Polsce
Badanie CBOS z 2019 r. wykazuje, że ponad 1/3 polskiego społeczeństwa bierze udział w grach hazardowych (37,1%). Zgodnie z wynikami badania blisko 1/3 z tych osób gra w sposób bezpieczny, czyli bez ryzyka rozpoczęcia gry nałogowej. Jednak 27 tys. polskich graczy uprawia hazard patologiczny, co oznacza, że spełnia kryteria diagnostyczne choroby, jaką jest uzależnienie od hazardu. Kierując się tymi liczbami, można powiedzieć, że sytuacja w Polsce poprawiła się w stosunku do lat poprzednich, jednak trzeba liczyć się z możliwością sporego niedoszacowania badanego zjawiska. Przykładowo przyjmuje się, że w krajach UE problemowa gra dotyczy około 3 – 4% populacji, a uzależnienie od hazardu – około 1,5 – 2%.
Co więcej, świadomość zagrożeń związanych z grami hazardowymi nadal wydaje się nie być wystarczająco wysoka. Jak pokazuje raport CBOS, aż 8,4% graczy w ogóle nie ma świadomości, że gra w sposób ryzykowny. Uzależnienie od hazardu częściej dotyka mężczyzn, osoby młodsze (w przedziale 18 – 24 lat), gorzej wykształcone i słabiej sytuowane. Warto też podkreślić niepokojący trend: najczęściej podawaną przyczyną uprawiania gier hazardowych nie jest rozrywka, a chęć zyskania pieniędzy. Taka postawa z kolei uznawana jest za sprzyjającą podejmowaniu zachowań ryzykownych i wpadnięciu w szpony uzależnienia od hazardu.
Uzależnienie od hazardu – kiedy gra to już nałóg?
Uzależnienie od zakładów bukmacherskich, gry na automatach czy w ruletkę itp. należy do uzależnień behawioralnych. Tym samym osoba nie jest uzależniona od jakiejś substancji (np. alkoholu, nikotyny) tylko od wykonywania określonych czynności. Do tej grupy uzależnień należy także m.in. uzależnienie od kupowania, pracy, jedzenia, korzystania z telefonu komórkowego czy internetu. Lista zachowań o potencjale uzależniającym niestety stale się wydłuża.
Jak jednak można zdefiniować uzależnienie od hazardu? Ten rodzaj nałogu zmusza gracza do podejmowania autodestruktywnych zachowań związanych z uprawianiem hazardu. Celem tych działań nie jest osiągnięcie przyjemności, a zwalczenie nieprzyjemnego stanu, uciążliwego napięcia, jakie odczuwa dana osoba. Granica pomiędzy stanem, kiedy uczestniczenie w grach hazardowych mieści się w normie, a kiedy zaczyna być patologiczne, jest bardzo cienka i nie można jej łatwo określić. W opracowaniach na temat uzależnienia od gier hazardowych powszechny jest podział na:
- hazard rekreacyjny – hazard uprawiany jest tylko jako forma rozrywki,
- hazard ryzykowny – pojawiają się negatywne skutki grania, ale niezbyt duże i gracz jest w stanie sam sobie z nimi poradzić,
- hazard problemowy – konsekwencje gry stają się już alarmujące,
- hazard patologiczny – uzależnienie w pełnej postaci ze wszelkimi negatywnymi konsekwencjami.
Prz stawianiu diagnozy brane jest pod uwagę, jak często i jak intensywnie dana osoba gra oraz jak dużą potrzebę gry wykazuje. Kiedy więc możemy mówić o zdrowej i bezpiecznej grze, a kiedy można stwierdzić uzależnienie od hazardu? Podstawowym kryterium jest to, czy gracz kontroluje swoją grę, czy podporządkowuje jej inne obszary swojego życia. Uzależnienie od hazardu wpływa negatywnie na funkcjonowanie danej osoby na wszelkich możliwych polach, a pomimo tego nie chce lub raczej nie może ona przestać grać. Jednak proces zaczyna się dużo wcześniej, zanim nałogowy hazardzista zacznie dostrzegać widmo bankructwa finansowego, utraty rodziny, przyjaciół czy pracy. Sprawdźmy więc najpierw, jakie osoby mogą mieć skłonności hazardowe i jakie gry sprzyjają uzależnieniu.
Kto jest szczególnie narażony na uzależnienie od hazardu?
Cechy osobowościowe i uwarunkowania społeczne danego gracza mogą zwiększać ryzyko nałogowej gry. Na pewno niska samoocena, także w kontekście zarobków, poczucie alienacji czy szeroko rozumiane nieradzenie sobie z problemami życia codziennego mogą być czynnikami wzmacniającymi skłonności do popadania w nałogi. Z drugiej strony podobny skutek może mieć tendencja do ryzykownych zachowań, poszukiwanie intensywnych wrażeń oraz czerpanie przyjemności z pokonywania siebie i własnych ograniczeń. Uzależnienie od hazardu często występuje także u osób impulsywnych, niedojrzałych emocjonalnie czy skłonnych do depresji. W dużym uogólnieniu można też stwierdzić, że problem z nałogową grą mają częściej mężczyźni, osoby młode, o niższym wykształceniu i złej sytuacji materialnej. Na uzależnienie od hazardu bardziej narażone są też osoby, które obserwowały ryzykowne zachowania hazardowe w domu rodzinnym.
Uzależnienie od zakładów bukmacherskich, automatów, gier liczbowych
Nie tylko cechy danej osoby mogą sprzyjać uzależnieniu. Pamiętajmy, że pod pojęciem hazardu kryje się wiele bardzo odmiennych gier hazardowych, stąd zasadne wydaje się pytanie, czy wszystkie one mają ten sam potencjał uzależniający. W obiegowym przekonaniu najbardziej groźne wydają się być gry kasynowe, takie jak poker czy ruletka. Z kolei gry liczbowe typu Lotto czy zdrapki, w które gra regularnie duża część polskiego społeczeństwa, uznawane są powszechnie za bezpieczne formy hazardu. Czy tak jest naprawdę? Badania pokazują, że to, jak często dany rodzaj gry uzależnia, zależy od kilku czynników. Zobaczmy to na przykładzie popularnych form hazardu.
Uzależnienie od automatów do gier
Automaty do gier to jeden z najbardziej uzależniających rodzajów gier hazardowych. Kluczowy jest tu mechanizm transu, w jaki łatwo wpaść, grając na jednorękim bandycie. Od momentu wejścia do gry do poznania jej wyniku upływa krótka chwila, a szybkie przechodzenie od jednej rozgrywki do drugiej daje efekt pochłonięcia graniem. Znaczenie mają więc też niskie stawki, które pozwalają na długą grę. Poza tym wynik gry jest totalnie losowy i bardzo zmienny, co wytwarza poczucie, że wygrana jest w zasięgu ręki. Nawet jeśli gracz przegrał już dużo, jest przekonany, że za chwilę może wygrać znacznie więcej. Co więcej, ustawienia maszyn sprzyjają początkowym niewielkim wygranym, co motywuje do kontynuowania gry mimo późniejszych porażek.
Uzależnienie od zakładów bukmacherskich
Jak w tym kontekście wypada uzależnienie od zakładów bukmacherskich? Wyniki zakładów zależą do pewnego stopnia od przypadku, jednak nieprzecenione znaczenie ma też wiedza sportowa gracza. W przypadku obstawiania zakładów przedmeczowych, aby poznać rozstrzygnięcie spotkania trzeba czekać godziny, dni lub tygodnie, a podjęciu decyzji o typach towarzyszą często analizy statystyk i zimne kalkulacje. Nie oznacza to jednak, że uzależnienie od obstawiania meczy jest wielką rzadkością. Na pewno bardziej uzależniające może być typowanie wyników sportowych w trybie live, czyli podczas trwania spotkania sportowego, kiedy to łatwo ulec silnym emocjom. Osobną kategorią są też zakłady na sporty wirtualne – tu akcja jest bardzo szybka i mniej przewidywalna, dlatego też uzależnienie od obstawiania meczy wirtualnych jest teoretycznie bardziej prawdopodobne.
Zdrapki i Lotto – niegroźne?
Czy natomiast kupowanie zdrapek lub stawianie zakładów na gry liczbowe za kilka złotych jest tak niegroźne, jak się to wydaje wielu osobom? Na pewno czynnikiem, który sprzyja uzależnieniom w tym przypadku jest szeroka dostępność. Łatwy dostęp do hazardu zdecydowanie zwiększa ryzyko uzależnień, a niskie stawki czynią tego typu gry jeszcze bardziej przystępnymi.
Gry hazardowe online
Pamiętajmy też, że obecnie gry hazardowe różnego typu dostępne są też przez internet. Gra online jest nie tylko bardziej dostępna – z dowolnego miejsca i o dowolnej porze, ale też gwarantuje poczucie anonimowości. Co więcej, łatwiej jest ukryć przed otoczeniem ewentualne problemy z związane z niekontrolowanym uprawianiem hazardu. W związku z tym hazard online wydaje się być znacznie bardziej niebezpieczny od stacjonarnych gier hazardowych.
Uzależnienie od hazardu – choroba, która trwa latami
Uzależnienie od hazardu tak jak wiele innych nałogów to bardzo podstępna choroba, którą z początku bardzo trudno odróżnić od stanu zdrowia. W jej przebiegu wyróżnia się 4 główne fazy rozwoju uzależnienia, czyli fazę zwycięstw, strat, desperacji i utraty nadziei. Niektórzy wyodrębniają także fazę wstępną, czyli etap zainteresowania hazardem oraz fazę końcową, czyli fazę zdrowienia (opcjonalnie). W dużym skrócie uzależnienie od hazardu przebiega następująco:
- Faza zainteresowania hazardem
Ten wstępny etap występuje przeważnie u dzieci i młodzieży i polega głównie na przejawianiu dużego zainteresowania grami hazardowymi. Wielu nałogowych graczy potwierdza, że pierwsze symptomy uzależnienia pojawiły się u nich w bardzo młodym wieku – nawet w 10 r.ż. Faza zainteresowania hazardem często trwa wiele lat (nawet kilkanaście).
2. Faza zwycięstw
Na tym etapie gracz nie gra jeszcze zbyt często ani regularnie, za to zdarzają się spore wygrane, a także fantazje o nich. Gracz zaczyna przeznaczać coraz większe środki na grę i robi to coraz częściej, a gra wzbudza w nim intensywne emocje. Jeśli uzyska upragnioną wysoką wygraną, nie traktuje jej jako osiągnięcie celu, ponieważ zaczyna dążyć do powtórzenia tego wyczynu. Etap może trwać nawet do 5 lat, podczas których uzależnienie od hazardu nadal nie wpływa zbyt wyraźnie na pozostałe sfery życia gracza.
3. Faza strat
Tu pojawiają się bardziej zauważalne dla otoczenia symptomy choroby. Ryzykowna gra i wysokie przegrane zmuszają gracza do zadłużania się, jednak nadal jest on przekonany, że przy odrobinie szczęścia uda mu się odegrać. Negatywny wpływ grania na finanse to nie wszystko. Uzależnienie od hazardu zaczyna coraz bardziej odbijać się na życiu osobistym i zawodowym nałogowca. Co ważne, nałogowy hazardzista zaczyna kłamać i ukrywać przed bliskimi, ile czasu i pieniędzy przeznacza na grę.
4. Faza desperacji
Sytuacja gracza jest już bardzo zła: kolosalne długi, wyrzucenie z pracy, brak kontaktu z bliskimi, często też wejście w konflikt z prawem… Hazardzista jest osaczony i wyczerpany psychicznie. Dręczą go wyrzuty sumienia, poczucie bezradności, stany lękowe, bezsenność itp. Jednak hazard i wizja wielkiej wygranej nadal przesłaniają mu inne aspekty życia.
5. Faza utraty nadziei
Najbardziej zaawansowany stan rozwoju choroby, kiedy gracz czuje, że stracił wszystko, co miał. Poczucie beznadziei, samotności i utrata wiary w wygraną mogą prowadzić nawet do podjęcia prób samobójczych. W tym momencie gracz nie może już kontynuować grania. Jeśli nie otrzyma profesjonalnej pomocy medycznej, jego sytuacja może być już tylko gorsza (np. może trafić do więzienia, uzależnić się od środków psychoaktywnych, popełnić samobójstwo).
6. Faza zdrowienia
Niestety nie każdy nałogowy hazardzista dociera do ostatniego etapu, którym powinna być terapia zwalczająca uzależnienie od hazardu. Pomoc można otrzymać w różnych specjalistycznych ośrodkach, a skuteczne leczenie pozwala na powrót do normalnego życia w społeczeństwie. Jednak uzależnienie od hazardu jest chorobą nieuleczalną, a więc zawsze prawdopodobny jest powrót do nałogowego grania.
Uzależnienie od hazardu – objawy choroby
Uzależnienie od zakładów bukmacherskich, gier kasynowych i wszelkich innych gier hazardowych może zdradzać wiele symptomów, z których spora część wymieniona zastała podczas omawiania faz nałogu. Jeśli chodzi o sposób gry, na pewno w miarę postępowania uzależnienia pogłębia się koncentracja na graniu i podporządkowywanie innych dziedzin życia hazardowi. Nałogowy hazardzista ma silną potrzebę grania, a kiedy nie jest ona realizowana szybko, zaczyna odczuwać głód hazardowy. Poza grą w realu gracz oddaje się też rozmaitym fantazjom na temat wysokich wygranych. Pojawiają się problemy z samokontrolą czasu gry i wnoszonych stawek oraz stałe zwiększanie czasu i środków przeznaczanych na hazard. Wszelkie próby odzyskania kontroli nad grą są bezskuteczne, gracz nie może też po prostu przestać grać. Nawet w obliczu długich pasm porażek i coraz bardziej beznadziejnej sytuacji życiowej, nałogowiec kontynuuje grę.
Natomiast objawów uzależnienia od hazardu w życiu osobistym, zawodowym czy w sferze finansowej jest jeszcze więcej. Osoba uzależniona zaczyna w coraz większym stopniu zaniedbywać sprawy osobiste i zawodowe, a w relacjach z nimi sięga do kłamstw i maskowania swojego uzależnienia. W efekcie często kończy się to utratą pracy, możliwości kształcenia (np. wyrzucenie ze studiów), rozwodem i zerwaniem kontaktów przez osoby w jej życiu najważniejsze (rodzina, przyjaciele). Ponieważ wszystkie siły skierowane zostają na grę, hazardzista porzuca także inne dotychczasowe zainteresowania czy sposoby na spędzanie wolnego czasu, przestaje dbać o swoje zdrowie i aparycję. Na późniejszym etapie uzależnienie od hazardu przejawia się przeznaczaniem pieniędzy zarezerwowanych na inne cele (np. na dom) na grę, zaciąganiem kolejnych pożyczek i popadaniem w coraz większe długi. Nierzadko gracz posuwa się nawet do popełniania przestępstw w celu uzyskania środków na hazard.
Oczywiście uzależnienie od hazardu mocno odbija się na psychice gracza i z czasem coraz mocniej przejawia w jego zachowaniu. Wobec innych hazardzista staje się nieprzystępny i obojętny, a jednocześnie kłótliwy i wybuchowy. Człowiek złapany w sidła nałogu odczuwa ciągły niepokój, rozdrażnienie i zdenerwowanie nie tylko porażkami w grze, ale też niemożnością ograniczenia grania czy skończenia z nim. Kolejne negatywne stany emocjonalne to m.in. poczucie winy, odrazy do samego siebie, upokorzenia w obliczu własnej słabości.
Uzależnienie od hazardu – leczenie
Diagnoza
Żeby możliwe było przystąpienie do leczenia, gracz powinien zacząć rozumieć, że dotyczy go uzależnienie od hazardu. Test, który jest dostępny chociażby na stronach legalnych bukmacherów czy kasyna online albo w serwisach poświęconych tematowi nałogowego grania, może być pierwszym krokiem do podjęcia terapii. Rodzajów takich testów jest sporo, a pytania w nich zawarte dotyczą zarówno samej gry, jak i wpływu hazardu na inne obszary życia gracza. Najprostszy z nich, wstępny test diagnostyczny Lie-Bet, zawiera tylko 2 pytania:
- Czy kiedykolwiek podczas grania miałeś/łaś potrzebę wnoszenia coraz większych stawek?
- Czy kiedykolwiek musiałaś/eś skłamać ludziom, jak ważny jest dla Ciebie hazard?
Wystarczy jedna twierdząca odpowiedź na któreś z tych pytań, aby móc zasadnie podejrzewać uzależnienie od hazardu. Test jest jednak tylko wstępnym narzędziem diagnostycznym, którego pozytywne wyniki powinny zaalarmować gracza i zmusić go do szukania profesjonalnej pomocy. Najczęściej jednak tak nie jest. Hazardziści starają się samodzielnie przestać grać, a okresy abstynencji traktują jako dowód na to, że pokonali uzależnienie od hazardu. Leczenie musi jednak sięgać głębiej i samo odstawienie gry nie wystarczy. Podkreślmy jeszcze raz: nałogowe granie jest chorobą nieuleczalną, a więc gracz nigdy nie będzie wyleczony do tego stopnia, aby mógł sobie okazjonalnie pograć. Dlatego leczenie na własną rękę czy przy pomocy bliskich osób to za mało – fachową diagnozę i leczenie powinni prowadzić specjaliści, w szczególności psychoterapeuci.
Uzależnienie od hazardu – terapia i jej fazy
Jak leczyć uzależnienie od hazardu, aby mieć jak największe szanse na powrót do normalnego życia? Skoro sama abstynencja nie wystarcza, co jest celem leczenia? Otóż chodzi o to, aby hazardzista zrozumiał swoją chorobę. Musi on uświadomić sobie, jakie negatywne skutki wywiera granie na jego funkcjonowanie w różnych wymiarach (relacje z innymi, życie zawodowe, wymiar emocjonalny itp.). Następnie nałogowy gracz musi nauczyć się rozpoznawać, jak przejawia się schorzenie i jak sobie radzić z tymi przejawami, ale też jak radzić sobie z własnymi emocjami. W tym wszystkim najbardziej pomocna jest psychoterapia, jednak trzeba być przygotowanym na to, że leczenie jest wieloetapowe i może trwać wiele lat. Może też dochodzić do regresów.
W fazie wstępnej osoba uzależniona z reguły twierdzi, że nie dotyczy jej uzależnienie od hazardu. Pomoc musi więc koncentrować się na konfrontacji przekonań pacjenta z przekonaniami innych osób i uświadamianiu skutków gry oraz przekazywaniu informacji o chorobie.
W fazie zastanowienia gracz zaczyna rozumieć, że jest uzależniony, ale nie czuje się na siłach, by definitywnie zaprzestać gry i odsuwa to na „trochę później”. Terapia ma w tym momencie przede wszystkim wspierać motywację gracza do zmiany i pomagać w ocenie skutków gry.
Dopiero na trzecim etapie – aktywnego przygotowania – hazardzista wypracowuje wewnętrzną motywację do leczenia i zaczyna się mocniej angażować w ten proces.
Jednak pierwsze realne działania, które będą zauważalne dla otoczenia, następują dopiero w fazie działania. Wtedy to osoba uczęszczająca na terapię stara się wprowadzić zmiany w dotychczasowym stylu życia, co wiąże się z koniecznością zmierzenia z nieprzyjemnymi emocjami. Gracz w bolesny sposób utwierdza się, że jak bardzo dotyczy go uzależnienie od hazardu. Terapia na tym etapie ogniskuje się na ocenie możności kontrolowania zachowań nałogowych i kwestiach związanych z okłamywaniem (innych, ale też siebie samego). Uczestnik psychoterpii wymaga też intensywnego wsparcia w podejmowanych działaniach.
Faza utrwalania polega na umacnianiu wypracowanych zachowań: konstruktywnego radzenia sobie z własnymi emocjami i odpowiedzialnego funkcjonowania w społeczeństwie. Ważnym elementem terapii jest przyswajanie umiejętności dostrzegania symptomów sygnalizujących możliwość nawrotu i zapobieganiu tymże nawrotom.
Faza zapobiegania nawrotom trwa już do końca życia osoby uzależnionej. Możliwość powrotu do nałogowego grania istnieje zawsze, dlatego hazardzista powinien przez cały czas być wyczulony na przejawy głodu hazardowego i mieć nad nim kontrolę.
Warto też zauważyć, że w procesie terapeutycznym powinna nastąpić realna ocena strat, jakie spowodowało uzależnienie od hazardu. Leczenie powinno skutkować uświadomieniem sobie konsekwencji grania dla własnego życia, ale też życia najbliższych. Jeśli to możliwe, hazardzista powinien podjąć próby wynagrodzenia im wyrządzonych krzywd.
Terapię można wspierać farmakologicznie. Stosowane są leki przeciwdepresyjne, przeciwbólowe oraz stabilizujące nastrój. Dzięki tym środkom walka z nałogiem może być łatwiejsza, jednak ich zadanie jest tylko uzupełniające. Psychoterapia i praca nad własnymi słabościami musi być głównym elementem leczenia uzależnienia od hazardu, w przeciwnym razie leczenie będzie nieskuteczne.
Jak pomóc uzależnionym od hazardu – rola bliskich
Jak widać leczenie osoby uzależnionej to skomplikowany i długotrwały proces, który powinien być prowadzony przez specjalistów. Czy w takim razie rodzina lub przyjaciele, którzy obserwują pogłębianie się nałogu bliskiej im osoby, nie mogą nic zrobić? Jak pomóc uzależnionym od hazardu, zwłaszcza, że niemal zawsze oni tej pomocy nie chcą, a wręcz wypierają fakt, że mają problem z grą? W początkowym etapie na pewno warto przekonywać hazardzistę, że powinien poddać się diagnostyce, chociażby zrobić samodzielnie test. Być może to stanie się impulsem do podjęcia terapii.
Jeśli jednak gracz uparcie twierdzi, że nie dotyczy go uzależnienie od hazardu, objawy choroby maskuje i nie chce słyszeć o leczeniu, warto spróbować terapii rodzinnej. Osoba uzależniona nie musi w niej uczestniczyć (choć jest to oczywiście bardzo pożądane). Dzięki terapii bliscy gracza dowiedzą się, czym tak na prawdę jest uzależnienie od hazardu, jak powinni postępować, by nastąpiła poprawa sytuacji oraz w jaki sposób wspierać i motywować hazardzistę do podjęcia leczenia. Wsparcie osoby uzależnionej jest przy tym kluczowe na wszystkich etapach terapii – jeśli bliscy ją odtrącą, szanse na wyzdrowienia radykalnie maleją.
Gdzie leczyć uzależnienie od hazardu – formy pomocy
Tym, jak leczyć uzależnienie od hazardu, zajmują się wyspecjalizowani lekarze. Jednak zanim nałogowy hazardzista do nich trafi, musi zrobić pierwszy krok i poszukać pomocy (z własnej woli lub pod presją otoczenia). Jeśli gracz jest niepełnoletni, może zostać zmuszony do leczenia przez rodziców czy opiekunów. Gdzie więc mogą szukać pomocy osoby, które są lub podejrzewają, że mogą być uzależnione, a także ich bliscy?
Telefon zaufania
Najszybciej poradę specjalisty uzyskamy, dzwoniąc na numer telefonu zaufania (801 889 880). Co bardzo ważne rozmowy są w pełni anonimowe, a konsultanci pełnią dyżury codziennie. W internecie można znaleźć też telefony do innych organizacji, które zajmują się pomocą osobom uzależnionym. Jedną z nich są Anonimowi Hazardziści, których specjalnością jest właśnie uzależnienie od hazardu (tel. 881 488 990).
Ośrodki leczenia uzależnień i poradnie
W Polsce istnieje wiele placówek realizujących bezpłatne leczenie dla osób uzależnionych od hazardu (w ramach NFZ). W zależności od ośrodka terapie mogą być indywidualne lub grupowe, ale też otwarte lub zamknięte (kiedy to pacjent przez określony czas nie opuszcza placówki). Czas oczekiwania na przyjęcie na terapię jest niestety często dość długi. Można też skorzystać z odpłatnej terapii w ośrodku prywatnym, jednak wiąże się to z dużymi kosztami.
Anonimowi Hazardziści i inne grupy
Wspomniani już Anonimowi Hazardziści to najbardziej prężnie działająca grupa samopomocowa przeznaczona dla hazardzistów w Polsce. Do grup tego typu mogą dołączyć wszyscy gracze, którzy chcą przestać grać, a członkostwo jest anonimowe. Członkowie takich grup na spotkaniach dzielą się doświadczeniami i nawzajem wspierają.
